Bazen öyle bir coşum yaşıyorum ki, yazmak istediğim her şeyi en güzel cümlelerle anlatabilir, kendime literatürde harika bir yer edinebilirmişim gibi geliyor. Bu durum benim ne kadar hayalperest olduğumun bir göstergesi olabilir, bundan emin değilim. Fakat okunsun ya da okunmasın, beğenilsin ya da beğenilmesin yazmak benim için bir tutku. Bir yanı içimde saklı kalmış, dışarı çıkmayı başaramamış, kuytu köşelerde kendini var etmeye, filizlenmeye çalışan bir tutku...

pencere kenarında oturmuş dışarıda olup biteni izliyordu. aynı anda birbirinden habersiz üç kadın, kırmızı montlarıyla geçip gittiler. gözünün değdiği son noktadaufalıp kaybolan kadın, yaptığı sihirden habersiz, bambaşka bir hikayeye yol alıyordu. iyi bir hikayede figüran olmayı, kötü bir hikayede baş rol oynayarak elinin tersiyle itti.
yaklaşan şeyden habersiz, etrafı izlemeye devam etti. güvercin peşinde koşa çocuğun kaygısızlığına duyduğu özlem, izlerin silikleştiği bir yola soktu onu. gözlerinin daldığı noktadan içeri giren, uzun, karanlık bir yol...
daha önce binlerce kişinin geçtiği ancak tek bir ayak izinin dahi bulunmadığı karanlık yol onu korkutmuştu. öylece durup duruma alışmaya karar verdi. karanlıkta büyümüş gözleriyle kayıtsızca etrafına baktı. bir çıkış yolu bulmaya çalışıp, düşünmeye başladı. düşünmenin yeterli olmadığını deneye yanıla öğrenmişti. düşünerek bir sonuca ulaşamayacağını anladığında, bir çıkış yolu bulmak için tekrar düşünmeye başladı. koyu karanlık yüzünden bir yere kıpırdayamıyor, çaresizliğin pençesinde kıvranıyordu. çaresizliği arttıkça kendini ufalmış, değersizleşmiş, yok olmuş hissediyordu. varlığını ispat etmek istercesine yüzüne bacaklarına dokundu. maddesel bir varlığın işe yaramadığını anlayınca, bir kaç sözcük yankılanmaya başladı. decartes doğru mu söylüyorudu acaba. düşünmek var olmaya yeter miydi?
yoldan geçen arabaları sayar onları renklerine göre ayırırdı. yedi tane kırmızı araba gördüğünede o günün şansına inanır, bu şansa güverenerek hiç bir şey yapmazdı. yedi kırmızı araba, 12 siyah araba ya da diğerleri hepsi bir oyundu ve onu içinden çıkılmadığı diğer oyunlardan uzaklaştırıyor, düşünmeyen öylece kalmasını sağlıyordu.
düşünmeden geçirdiği zamanların artması için bazen oyunlar yetmiyordu. o zamanlarda dua etmek en kolay çözüm gibi gelirdi. öyle ki bazı geceler sadece düşündüğü için sabahlara kadar uyuyamıyor, anlamın başka boyutlarında gezinmek zorunda kalıyordu.
bu yolculuk da onlardan biriydi belli ki. her yolculuk bir yerde sonlanmak zorunda değil diye düşündü. düşünüp neticelendiremediği onca şey gibi bir yolculuk da sonlanmayabilirdi. yol olduğu bile anlaşılmayan karanlık bir "an"da sonsuza kadar yaşamak zorunda kalabilir, var olmanın niteliğini sorgulayabilirdi. "o an" sorup cevabını alamadığı tek şey vardı; decartes doğru mu söylüyordu?
soruyu kendine tekrar sorduğunda, soru işaretinin bittiği yerde aydınlığın başlayacağını öngörememişti. birden etrafını aydınlatan ışıkla neye uğradığını şaşırmış, afallayıp kalmıştı. kopkoyu karanlığın yerini göz kamaştıran bir aydınlık almıştı. ancak ne sorusuna cevap bulabilmiş, ne de gerçekten "aydınlığa" ulaşabilmişti.
"an"lara yüklediği anlamdan vazgeçip, kavramları özgür bıraktığında varlığını dorulayan yolu bulup, ilerledi.

heves

heves güzeldir ama azimle kol kola girmezlerse ortaya anlamsız ürünler çıkabilir. yaklaşık 5 ay önce hevesle ve istekle açtığım bu blok gibi...
bu durum, şu an zihnimde yaşadığım şeyle hemen hemen aynı şey aslında. yazmak istediğim çok şey ama aklımdakileri düzene koyup anlamlı bir bütün oluşturamıyorum. aynı anda pek çok şeyden bahsedersem yazının bütünlüğünü kaybedeceğini de biliyorum işte sırf bu yüzden anlamsız ve düzensiz de olsa yazmak yerine yazmamayı tercih ediyorum. böylelikle hevesle içine daldığım bir şeyden yine kendi saçmalıklarım yüzünden uzak kalmak zorunda kalıyorum. aslında bu oluşumun anlamlı ve düzenli şeyler oluşturmak zorunda olmadığının farkındayım ama kontrol sistemim buna müsade etmiyor. zira daha sonra okuyup pişmanlık duyacağım şeyler yazmak, kimsenin okumadığı bilgisine sahip olsam da beni rahatsız ediyor.
mesela şu an bunları oldukça hızlı ve fazla düşünmeden yazabildim. tekrar okumadan yayınlamak niyetindeyim. daha sonra okuduğumda herhangi bir pişmanlık duymazsam eğer bundan sonra yazmaktan çekinmeyeceğime dair söz veriyorum.
ancak dediğim gibi azim yoksa sonuç da yoktur.

içimde müthiş bir yazma, yazdıklarımı yayma, karşılığında tepkiler alma isteği olsa da bunu nasıl başaracağımı bilmediğimden elim kolum bağlı oturuyorum. başkalarının yazdıklarını okuyup delleniyorum, imreniyorum ve daha niceleri...
bi şeyler zırvalayabilmek için bu blogu açtım ama yine yüksek fren sistemim sayesinde kendime elimde olmadan engel oluyorum. içimde benim isteğim dışında sürekli beni kontrol eden bir organizma var, haah işte ondan nefret ediyorum...

yazmak istiyorum ben, sadece yazmak!..

Beklemek

Bazı düşünceler sahibini bile şaşırtacak derecede hızlı değişir. Ancak bazıları vardır ki zaman kavramından bağımsız ve değişmezdir.

Bundan on yıl önce henüz 14 yaşında tazecik bir ergen iken bir an önce büyümeyi bekliyordum. Sabırla bekledim ama bununla yetinmeden en çok hayal kurudum. Tam da şimdi hayalini kurduğum yaştayım ve keşke o kadar çok hayal kurmasaydım diyorum.
Altı yıl önce de 14 yaşında kurduğum hayalin en önemlisini gerçekleştirmeyi bekliyordum. Bu sefer sabırdan ve hayal kurmaktan daha fazlası gerekti, çalışmak! Bulunduğum koşullar içinde çok ama kapasiteme göre az çalıştım. Hayalim gerçek oldu üniverisiteyi kazandım. Şimdi yüksek lisans bile yapıyorum ama keşke daha az hayal kurup, daha çok çalışsaydım diyorum.
Şu sıralar da hayal ettiğim işe kavuşmayı bekliyorum, uzun süredir bekliyorum, sabrediyorum, belki daha çok bekleyeceğimi kestirebiliyorum. Ama bazen keşke azcık daha şanslı olabilseydim de diyorum.
Dönüp arkama baktığımda ise değişen pek çok şey görüyorum. Bulunduğum koşullara göre mecburen değişen hayallerim, düşüncelerim, beklentilerim... ama hiç değişmeyen şeyler de var. Bundan tam bir yıl önce sözlüğe de yazdığım gibi değişmeyen tek şey sabır ve;

Beklemek ölçülebilen bi şey olsaydı eğer birimi kesinlikle sabır olurdu.

Rivayet edilen zaman

Kalemi elime alıp ilk kez anlamlı bir şeyler karaladığımda henüz okula gitmiyordum. Altı yaşındaydım ve okumanın, yazmanın ne kadar güzel olduğundan; hayata anlam kattığından habersizdim. Beyaz kağıdın üstünde dans eden kalemin bıraktığı izlere hayrandım ve ablamın resimli kitaplarını okuyabileceğim günleri dört gözle bekliyordum.

Okula gitmeyi bekleyecek zamanımın olmadığını farkettiğimde çalışmalarım çoktan başlamıştı. Annemin uygun bir anını kollayıp eski defterimi ve ucu kütleşmiş kurşun kalemimi kapıp yanına koşuyordum. Bana adımı yazıp veriyor ben de aynısını yazmaya çalışıyordum. Saçıma taktığım tacı eğip bükerek sayılara benzetiyordum ve kendimce eğleniyordum. Bu uğurda çok taç kırmışım, babam söyledi. :) Zamanla işler ilerledi tabi. Öğrendiğim sayılar bana matematiğin kapısını yavaşça aralarken ablamın işlerini karıştırmıştı. Halı altlarına, dolap köşelerine sakladığı yazılı kağıtlarını bulup çıkarıyor, anneme yetiştiriyormuşum. "anneeeaaa ablam yazılıdan yuvarlak almış, bunun adı sıfır di mi?" (bkz: -mışlı geçmiş zaman)

Sayılarla, harflerle yaşadığım serüven hiç bitme(sin)di, şimdi bile burnumun direğini sızlatan yeni açılmış kurşun kalem kokusu beni hiç terk etmesin. Sayılar, harfler, kelimeler, cümleler hep yanımda, gözümün önünde, başımın üstünde olsun! Olacak!..